"รักครั้งใหม่ของยัยซ่ากับซุปตาร์สุดแสบ"

ตอนแรก.  เด็กสาวอายุสิบเก้าลืมตาตื่นขึ้น. เพราะเสียงนาฬิกาปลุกจากโทรศัพท์. "โอ้ยยๆ. จะอะไรกันนักหนาเนี่ยยยย. คนจะนอนน". เด็กสาวบ่นพร้อมเอื้อมมือไปเลื่อนเวลาปลุกของนาฬิกาที่ตนตั้งไว้. อีกสิบนาทีต่อมานาฬิกาก็ดังขึ้นอีก. กิ๊งงงงงง. ที่เสียงดังขึ้นกว่าเดิม. เด็กสาวลืมตาตื่นขึ้นมาและลุกนั่งบนที่นอน. ด้วยท่าทางสลึมสลือเบื่อโลก ยังไงยังงั้น. ซักพักเธอหันหน้าไปมองโทรศัพท์ที่มันดังนานจนหยุดไปเอง. เธอโน้มตัวลงไปหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาปิดนาฬิกาปลุก. แล้วลุกไปเข้าห้องน้ำเพื่ออาบน้ำแต่งตัวไปเรียนหนังสือ.

'ก๊อก ก๊อก ก๊อก'. "ยัยฟ้าเสร็จรึยังนี่มันจะแปดโมงแล้วน่ะ".

อื้มๆ เสร็จแล้วๆ เสียงตอบกลับของฟ้าใสพร้อมเปิดประตูออกมาหอบกระเป๋าถือรองเท้าดูพลุงพลังเต็มไปหมด.

 "นี่ยัยฟ้า. แกไม่ต้องรีบขนาดนั้นก็ได้. ยังไงนาน่ะ. ชั้นนะก็รอแกอยู่แล้วว".

อืมๆ เดี๋ยวชั้นขอใส่รองเท้าก่อนน่ะแก  เออหนิง นี่เราจะสอบปลายเดือนไหนว่ะแก

            แกจะมาเดือนอะไร. ไม่เดือนแล้วแกอิกสองสัปดาห์

หาาาา. นี่ชั้นยังไม่มีอะไรในหัวเลยว่ะ จะอ่านหนังสือทันหรอว่ะแก

 ก็นั่นน่ะสิแก. ชั้นก็กะว่าจะชวนแกไปห้องสมุดเย็นนี้เหมือนกัน แกว่าไง

 อื้มๆ ยังไงแกก็ช่วยติวให้ชั้นหน่อยเถอะน้าาาา. น้าาาเพื่อนหนิงสุดที่รัก

 แหม่นี่แกไม่ต้องมาปากหวานเลยน่ะ. เร็วรีบๆเข้า    ไปได้แล้วสายแล้ว

 หนิงกับฟ้าใสนั่งมอไซต์ออกไปเรียนด้วยกัน. ภายในห้องพักนักศึกษาภาควิชาเคมีของคณะวิทยาศาสตร์. ฟ้าใส หนิง. ต้น นั่งทำงานกัน. ท่ามกลางเสียงพูดตะโกนของเพื่อนๆคนอื่น รวมทั้งรุ่นพี่ในภาควิชาเดียวกัน. เดินสนกันไปมา เนื่องจากเป็นช่วงพักเที่ยง.

นี่แกอีกไม่กี่สัปดาห์เราก็จะสอบแล้วเน้อ เร็วจิงๆ  ฟ้าใสพึมพำ พร้อมกับมือก็เขียนงานไปด้วย

แล้วปิดเทอมซัมเมอร์ พวกแกจะลงเรียนซัมเมอร์กันป่าวว่ะ ต้นถามพร้อมกับเงยหน้าขึ้นมามองฟ้าใส.
        เออๆ นั่นน่ะสินะ นี่หนิงเราเอาไงดีว่ะ ฟ้าใสถาม

พี่เทคชั้นบอกว่าเรียนก็ดีน่ะแก เราจะได้รีบๆเก็บหน่วยกิจ เผื่อขึ้นปีสูงแล้วเกรดเราน้อยเนี่ย เราจะได้มีเวลารีเกรด เรายิ่งโงๆ อยู่ด้วย  หนิงร่ายยาว

นี่ยัยหนิง เหมารวมแบบนี้ไม่ได้น่ะแก  เรานี่ใครๆ ฮะๆ   ฟ้าใสทำเสียงพูดยอกล้อกับหนิง

เออ! ใช่สิแกมันเก่งนี้ ชั้นมันโง่คนเดียว  หนิงพูดน้อยใจ                                      

โอ๋ๆ ชั้นล้อเล้นหน่าเพื่อน  ยังไงน่ะ ถึงเกรดชั้นจะเยอะจาน้อยน่ะ ถ้าแกเรียนยังไงชั้นก็เรียนอยู่แล้วเพื่อน แกว่าไง ช้านนน ว่าตามแกโว้ย  ฟ้าใสเอื้อมแขนเข้าไปโอบหลังหนิงพร้อมกับปลอบเพื่อน

            สบายใจยัง  ฟ้าใสถามหนิงเพื่อความชัวร์ ว่าเพื่อนไม่โกรธตนแล้ว

            อืมๆ ก็ได้  งั้นวันนี้โทษฐานที่แกทำให้ชั้นโกรธแกต้องเลี้ยงข้าวชั้น  หนิงได้ทีเอาคืนฟ้าใส

            เครๆ เพื่อนคนเดียวชั้นเลี้ยงได้อยู่แล้ว  ฟ้าใสพูดพร้อมยกมือกำหมัด เพื่อแสดงให้เพื่อนเห็นว่าสบายมาก

            ฮ่าๆ  สองคนกอดคอกันหัวเราะ

            วันนี้แกเสดชั้นแน่ ฮ่าๆ  หนิงหัวเราะพร้อมกับพูดท้าทายฟ้าใส

          ต้นไปด้วยกันป่าว ฟ้าใสชวนต้น

            อ่อ  คงไม่อ่ะ แกไปเถอะวันนี้มีนัดแล้ว  ต้นปฎิเสธ

OOOOOO

ท่ามกลางท้องฟ้ามืดสลัว  แต่ยังมีแสงไฟสีเหลืองนวล หลากหลายดวงส่องสว่างสลับกัน  บนชั้นสองของร้านอาหารไออุ่นรัก  ซึ่งเป็นร้านประจำของของฟ้าใสกับหนิงที่ชอบมานั่งกินบรรยากาศยามค้ำคืน  เพราะร้านนี้เค้าตกแต่งร้านออกแนวโรแมนติก บนชั้นสองของร้านฝั่งติดกับถนนมีระเบียงยื่นออกไป  เพื่อรับกับบรรยากาศยามค่ำคืนได้เป็นอย่างดี  ในคืนนี้ก็เช่นเดียวฟ้าใสกับหนิงก็นั่งที่โต๊ะประจำ  คือ โต๊ะหัวมุมที่ติดกับระเบียง 

            นี่แก!  ร้านนี้เนี่ยมาทีไรก็ไม่เบื่อเนอะ เราก็มากันได้เกือบทุกวัน  ฟ้าใสบ่นพรึมพรำ

            จะเบื่อได้ไง แกก็ดูบรรยากาศสิ  มันสุดแสนนน... จะโรแมติกกก  หนิงลากเสียงยาวพร้อมเอามือทั้งสองยกขึ้นประกบกัน

            มันก็จิงอย่างที่แกพูดแระ  ฟ้าใสพูด

            นี่ ถ้าชั้นมีแฟนน่ะ  ชั้นจะพาเค้ามาเดทที่นี่แระ  หนิงพูดด้วยอารมณ์เคลิบเคลิม

            พอๆ ชั้นว่าแกพอได้แล้ว  ก่อนที่จะหิวตายเสียก่อน มาสั่งอาหารก่อน ฟ้าใสพูด

          แหม่ อย่าให้ชั้นมีแฟนน่ะ เดี่ยวชั้นจะควงมาให้แกดูคนแรกเลย  หนิงพูด

ท่ามกลางบรรยากาศแสนโรแมนติกช่วงค่ำคืน ที่เต็มไปด้วยแสงไฟนวลอ่อน  สายลมโบกพัดพริวเย็นสบายเหมาะสำหรับคู่รักที่พากันมานั่งทานอาหารเย็นด้วยกัน  ซึ่งก็เป็นเช่นนั้นจริงๆ แต่ละโต๊ะภายในร้านล้วนแล้วมีแต่มาเป็นคู่ชายหญิงทั้งนั้น แต่เพียงฟ้าใสกับหนิงเท่านั้นที่มาหญิงกับหญิง

            นี่แกสังเกตมั้ยว่ะ!  ดูโต๊ะอื่นเค้ามากันเป็นคู่กันหมดอ่ะ  หนิงพูดพร้อมหันหน้ากวาดสายตาทั่วร้าน ทำให้ฟ้าใสต้องกวาดสายตามองตามหนิง

อ้าว! แล้วมาเป็นคี่ที่ไหนล่ะ  เราก็มาเป็นคู่เหมือนกัน  ฟ้าใสพูดย้อนทำหน้าไม่สนใจ แต่ในใจกลับรู้สึกงอยที่ตนไม่มีแฟนเหมือนคนอื่น

พอสักพักก็มีผู้ชายสองคน มานั่งที่โต๊ะด้านหลังฟ้าใส  ชายร่างสูงผอมใส่เสื้อนักศึกษา แต่ใส่กางเกงยีนต์ออกแนวเซอร์ๆ หน้าตาหล่อคม แต่มีผมเพ้าที่ฟูเซอร์บดบังใบหน้านิดหน่อย มีเคราแพะเล็กน้อย ไม่หนาจนรกรุงรัง ได้นั่งลงเก้าอี้ด้านหลังฟ้าใส หลังแทบจะติดกัน เพราะโต๊ะในร้านแต่ละโต๊ะชิดกันมาก  ส่วนอีกคนร่างอวบท้วม ผมยาวหยักแต่มัดรวบไว้ นั่งฝั่งตรงข้าม  และหันหน้ามาปะทะด้านหน้าหนิงพอดี 

นี่แก นี่ไงๆ ชายมากับชายแระ โสดชัวร์   กระซิบกระซาบบอกฟ้าใส 

โสดหรือว่าคู่เกย์กันแน่ว่ะ! เดี่ยวนี้มันยิ่งดูไม่ค่อยออกน่ะแก  เออ แล้วนี้แกอิ่มยังเก็บตังค์เลยมั้ย  หนิงพูดบิดเบือนไม่อยากสนใจ

อืมๆ   หนิงต้องจำยอมเพราะวันนี้มันเลี้ยง ไม่อยากพูดมาก

ฟ้าใสบอกพนักงานที่ร้านเก็บตังค์และจ่ายเรียบร้อยแล้ว   เมื่อจะกลับฟ้าใสลุกขึ้นจะออกไป  กลับเลื่อนเก้าอี้ไปชนกับชายชุดนักศึกษาสุดเซอร์ด้านหลัง ซะงั้น   ทำให้โทรศัพท์ที่แต่ละคนใส่ไว้ในกระเป๋ากางเกงนั้นล่นลงมาพร้อมกันพอดีและยังเป็นรุ่นเดียวกัน สีเดียวกันอีกต่างหาก อะไรจะบังเอิญขนาดนั้น

อุ้ย! ขอโทษค่ะ  ฟ้าใสกล่าวขอโทษ 

ทั้งสองเอื้อมมือจะไปหยิบโทรศัพท์ แต่ชายหนุ่มกลับหยิบทั้งสองเครื่องขึ้นมาก่อน  โดยหยิบเครื่องที่หล่นอยู่ใกล้ตนมาไว้กับตัวเอง  และหยิบเครื่องที่หล่นอยู่ฝั่งฟ้าใสยื่นให้ฟ้าใสซะงั้น

นี่ครับ  ชายหนุ่มพูดพร้อมยื่นโทรศัพท์คืนให้ฟ้าใส

ขอบคุณค่ะ  ฟ้าใสกล่าว

ต้องขอโทษแทนยัยฟ้าเพื่อนชั้นด้วยน่ะค่ะที่ซุ่มซ่าม   หนิงกล่าวขอโทษแทนเพื่อนอีกครั้ง

ไม่เป็นไรครับ

งั้นพวกเราไปก่อนน่ะค่ะ  หนิงพูดและยิ้มให้กับชายหนุ่มทั้งสอง  และเดินออกไป  โดยที่ฟ้าใสไม่รู้ตัวว่าโทรศัพท์ที่ตนถือไปนั้นไม่ใช่ของตน